Daar zat ik dan bij de “verzekeringsarts” van mijn werkgever. Totaal overprikkeld, niet meer weten hoe ik thuis moest komen, trillingen over mijn hele lijf. Mijn hele lichaam deed pijn, ik was volledig uitgeput, en ik denk dat ik lijkbleek in de stoel moet hebben gezeten. “Mensen zoals jij die niet willen werken moeten maar eens aangepakt worden” is waar ze ons “vriendelijke” gesprek mee afsloot. Ik kreeg geen woord over mijn lippen op dat moment, maar ik wist: “Vanaf nu ga ik voor mezelf opstaan."
Rond mijn 19e kreeg ik voor het eerst te maken met hevige vermoeidheidsklachten. Niemand kon er de vinger op leggen wat er precies aan de hand was. Ik volgde op dat moment de studie (toegepaste) gerontologie en drie jaar later studeerde ik na een moeizame eindscriptie ook af. In deze periode kwam naar voren dat ik pfeiffer had gehad, en dat mijn klachten voldeden aan het chronisch vermoeidheidssyndroom. Na een jaar voornamelijk op de bank liggen en solliciteren vond ik een baan als activiteitenbegeleidster.
Ik voelde me niet thuis in deze wereld
Ik voelde me vaak onbestemd, eenzaam, somber, en niet thuis in deze wereld. Maar dat liet ik niet zo merken. Na een aantal jaren in de activiteitenbegeleiding gewerkt te hebben, nam ik een pittige baan aan als casemanager dementie. Het bleek een verschrikkelijke werkplek met hele hoge werkdruk. Op een gegeven moment kon ik geen mail meer typen. De bedrijfsarts concludeerde een paar weekjes rust, dan zou het over gaan. Maar ik voelde wel dat het in deze baan sowieso niet goed ging komen, dus nam ik een andere baan aan als gespecialiseerd thuisbegeleider. Ik had niet door dat ik al jaren als een kikker in een pan aan het koken was.
"Ik had niet door dat ik al jaren als een kikker in een pan aan het koken was."
De klachten en overweldigende uitputting werden steeds heviger
Lichamelijk kreeg ik steeds meer klachten en pijntjes, zoals kaakpijn, rugpijn, hoofdpijn, misselijkheid, overgeven, darmproblemen. Later volgde ook de diagnose fibromyalgie oftewel wekedelenreuma. Mijn klachten en overweldigende uitputting werden steeds heviger. Daarnaast hadden mijn partner en ik net een klushuis gekocht, privé speelde er van alles, en volgde ik ook nog een opleiding naast mijn werk. Ik was fysiek en mentaal volledig uitgeput, en belandde in een burn-out.
Helaas kreeg ik maar geen rust. Ik moest blijven re-integreren van werk en bleef hevig onder druk gezet worden. Maar in juni 2023 kwam er een lichtpuntje in mijn leven toen ik uit het niets de ingeving kreeg om te gaan schrijven. Als kind ontdekte ik al dat ik hele verhalen kon schrijven, toen we een opstel moesten maken op de basisschool. Ik maakte geen opstel, maar schreef hele schriften vol. Echter had ik hier nooit meer iets mee gedaan.
Alsof mijn pen geleid werd..
Ik voelde de behoefte om gedichten te maken. Ik wist met momenten precies wat ik moest schrijven, alsof mijn pen geleid werd. Het typerende was dat ik niks op papier kreeg als ik mezelf onder druk zette, of als er een prestatiegedachte achter schuilging. Dat maakte dat er dus ruimte was om te spelen, om alles er te mogen laten zijn.
Ik ben mijn gedichten gaan delen op Instagram, en hoop er mensen mee te mogen raken, of aan het denken te zetten. Ik schrijf vooral veel over gevoelens en mentale gezondheid. Als je in mijn gedichten gaat spitten zou je kunnen opmerken dat ik vind dat we in deze maatschappij niet gezond bezig zijn. Ik vind dat we van een prestatiemaatschappij naar een zijnsmaatschappij mogen gaan, maar ik zie ook dat er nog een lange weg te gaan is…
Ik geloof niet dat dingen toevallig gebeuren.
Schrijven werkt helend voor mij. Ik denk dat we uiteindelijk pas écht kunnen herstellen of helen van iets als we al onze gevoelens toe durven te laten, en vooral al onze verdrongen gevoelens. De cursus ACT die ik momenteel volg sluit mooi aan op deze visie.
Voor iedereen die in een moeilijke fase terecht komt, met uitdagingen te maken krijgt of zijn of haar plekje niet kan vinden zou ik alleen maar mee willen geven: ‘Hoe uitdagend en moeilijk alles ook is, de enige weg is de weg naar binnen.’
Ik geloof niet dat dingen toevallig gebeuren. Ik denk dat veel gevoelige mensen, net als ik, te maken krijgen met ziekte of uitdagingen, omdat we een pad wandelen dat niet in lijn ligt met wie we zijn.
‘Hoe uitdagend en moeilijk alles ook is, de enige weg is de weg naar binnen.’
Ik ben nog steeds bezig te worden wie ik écht ben, dat is een lange reis met pieken en dalen, maar het is denk ik de mooiste reis die je kunt maken! Ik gun het iedereen om te mogen ontdekken wie je diep vanbinnen bent.
Liefs, Lotte
Je kunt Lotte ook volgen op
Instagram: Lotte Kahlert | Woorden Die Helen
Lieve Lotte wat ben ik diep geraakt door jouw verhaal. Een grote Dankjewel dat je het met ons hebt gedeeld. Het is niet niks om door ziekte en vermoeidheid heen te moeten worstelen, maar hoe jij jouw weg hebt gevonden naar het schrijven van prachtige gedichten is echt bijzonder mooi. Dat je van iets moeilijks toch iets moois hebt weten te maken, is heel inspirerend.
Jouw reis laat zien dat er altijd een manier is om door te gaan, hoe zwaar het ook kan voelen. Het feit dat je dit zo eerlijk en open hebt gedeeld, zegt zoveel over jouw moed en kracht. Ik weet zeker dat jouw verhaal anderen zal raken en misschien zelfs een duwtje in de rug kan geven om voor hun eigen pad te kiezen.
Je bent echt een sterke en mooie ziel.
Dankjewel dat je zo'n lichtpuntje bent voor anderen🤍
Lieve groet,
Angelic
founder of Strong Women Brave Souls
Comentarios