Mijn verhaal begon 43 jaar geleden in Indonesië, exacte details onbekend.
Wat ik wel weet (wat mij ooit verteld is) is dat ik geboren ben met de naam Aryantie en dat mijn biologische ouders niet in staat waren om voor mij te zorgen.
Mijn biologische oma nam tijdelijk deze rol op haar en gaf mij toen de naam Solikah, wat ‘zon’ betekent (hoe mooi!)
Die zorg was van korte duur, mijn oma bracht mij naar een kindertehuis in Jakarta. In de hoop dat er ooit een dag zou komen dat ik liefdevolle ouders zou krijgen.
Een warm en veilig thuis..
Rond mijn 2e jaar was er een echtpaar uit NL die mij een ‘warm en veilig thuis’ wilden bieden. Ze kwamen mij ophalen en zo verliet ik mijn thuis land in ruil voor het toen heel koude Nederland (er lag namelijk een dik pak sneeuw).
Het gezin waar ik in terecht kwam bestond uit vader, moeder en 2 biologische kids
van 10 jaar ouder dan ik was.
Het gezin was alles behalve stabiel, er was veel alcohol gebruik en echtelijke ruzies.
Rond mijn 4e jaar besloten zij dan ook het huwelijk te beëindigen en belandde ik in een situatie zoals het er in de meeste gebroken gezinnen aan toe gaat.
Op een neer tussen moeder en vader, dit ging een aantal jaartjes zo door met de nodige struggels.
Tot mijn 7e jaar.., mijn adoptie moeder ondervond een hoop hinder door het opvoeden van een jonger kind, ze werd hierdoor beperkt in haar leven.
Dit deed haar uiteindelijk doen besluiten haar taak als ‘adoptie’ moeder op te geven.
Wat betekende dat ik wéér ‘mijn vertrouwde plek’ moest verlaten én ik weer ‘verlaten’ werd.
Het moment dat ze mij dit vertelde kan ik mij nog goed herinneren…, of ik het ook écht besefte? Nee, achteraf kijkend denk ik niet..
Voordat ik daar permanent zou gaan wonen zou ik eerst een weekend gaan proefslapen.
Dat weekend brak aan.
Het leek of ze zich had bedacht, dit was geen weekendje proefslapen, werkelijk al mijn spullen stonden klaar, in vuilniszakken.
Daar stond ik.., als 7 jarig meisje tussen de vuilniszakken..
Dát moment, dát beeld, dát gevoel, daar heb ik (onbewust) de betekenis aangegeven
“Ik ben niet oké, ik ben het niet waard om voor te zorgen, niet waard te bestaan.”
Niet wetende dat dat een ankerpunt in mijn leven zou worden.
En er deels voor zou zorgen en mij zou vormen hoe ik mij de komende ruim 30 jaar zou gaan gedragen en leven om te kunnen ‘overleven’.
Onder de oppervlakte werden alle beschermings en overlevingsmechanismes die hier mee in hand in hand gaan geactiveerd.
Ik kreeg een flinke deuk in mijn eigenwaarde, angst om afgewezen te worden, werd een people pleaser, probeerde zo onzichtbaar mogelijk te zijn en sloot mijn hart..
Dat het gezin waar ik terecht kwam liefdevol was, bleek wel uit het feit dat ze al 6 kinderen voor mij hadden geadopteerd en ook mij boden ze een veilig thuis.
Het was een christelijk en muzikaal gezin.
Ondanks de liefde die ik voelde bleef altijd de angst dat ook deze ouders op een dag zouden zeggen ‘we geven de zorg op’.
En de rol ‘het brave meisje’ paste mij dan ook goed.
Het onzichtbare meisje..
In mijn jaren daarna ging ik redelijk gemiddeld door het leven.
Geen hoogvlieger geen laagvlieger op school en had mijn vriendinnen clubje.
Op de middelbare school werd door een leraar benadrukt hoe ik mijn leven leefde. Daar stond op één van mijn rapporten;: “Opvallend door Onopvallendheid”
Bizar treffend, krachtig en kort samengevat!
Want dat was hoe ik was , hoe ik deed, hoe ik handelde.
"Het onzichtbare meisje", waardoor ik júist opviel.
“Het onzichtbare meisje”, waardoor ik júist opviel.
Geluk en Angst tegelijkertijd
Op mijn 16e ontmoette ik mijn huidige man en na drie jaar werd ik zwanger van ons eerste kind.
Ik was zó intens blij eindelijk iets van mijn eigen vlees en bloed!
Maar aan de andere kant woog er een zwaargewicht van schaamte, schuld en schande dat het niet oké was om ongehuwd zwanger te zijn.
Dit was mij in geprogrammeerd door kerk én ouders.
De angst sloeg toe.., ‘nee nu heb ik het verpest, nu gaan ze zeggen dat ik niet bij ze mag blijven’, schoot toen vaak door mijn hoofd.
En durfde het amper tegen mijn ouders te vertellen maar dat moést wel aangezien ik mega ziek van de zwangerschap was en nog thuis woonde.
De reactie van mijn ouders was allesbehalve dat wat ik had verwacht.
Mijn moeder was verrassend heel erg blij en enthousiast.
En zei ook letterlijk “ach meisje wat mooi, stiekem ben ik heel blij, maar zeg maar tegen niemand hoor..”
Mijn vader reageerde met de nodige humor en nuchterheid,
”Ooh dat had ik wel verwacht”.
Gelukkig ik mocht blijven.
De jaren daarna kwamen er nog twee mooie en gezonde kids bij!
Nu was ik moeder van 3 en had mijzelf de zware taak gegeven een ‘perfecte’ moeder te zijn wat natuurlijk onmogelijk is en uiteraard ook niet gelukt is.
Maar wilde niet dat ze mijn tekortkomingen ook zouden ervaren.
Een zeer heftige tijd, verdriet, verlies, verlaten & wees
In 2012 sloeg het noodlot toe, mijn beide ouders stierven in één maand.
Mijn vader aan een lang ziekbed van kanker en mijn moeder amper een maand later door een gebroken hart..
Het lot was ook dat ik haar ‘levenloze lichaam’ moest vinden, wat énorm veel impact op mij heeft gehad.
Nu was ik niet alleen verlaten, maar ook wees. En dit voelde toch anders.
Het gevoel om op eigen benen te leren gaan staan.
Uit de Slachtofferrol van al het Trauma,
in het licht van Heling, mijn Innerlijke Zon
Ik leefde mijn leven na die tijd op de manier hoe ik altijd deed, het verschil was nu dat ik na 12 jaar weer aan het werk was gegaan wat één van de beste keuzes ooit was.
Ik groeide hier enorm van als persoon, maar er was iéts op de achtergrond wat telkens door mijn hoofd spookte.
De vragen; “Hoe zou ik zijn geweest als ik niet al deze ervaringen had gehad? Als de eerste 7 jaren wél stabiel waren geweest? Zou ik heel anders zijn geweest? Zou ik dan echt ‘mezelf ‘ zijn?
“Onmogelijk om dat te weten te komen”, is wat ik mijzelf dan als antwoord gaf.
Achteraf gezien besef ik mij nu dat die vragen een roep, een schreeuw waren van mijn ziel. Die wilde groeien, die wílde dat ik uit het verhaal zou stappen uit het verhaal wat ik mijzelf op 7e jarige leeftijd verteld had. Ik mocht, moést, uit de slachtofferrollen komen.
“Het onzichtbare meisje mocht ik in liefde los gaan laten”.
“Het onzichtbare meisje mocht ik in liefde los gaan laten".
Wat hier voor nodig was, was 'groei in bewustzijn' zodat ik het leven, situaties en mijn Schaduwkanten vanuit andere perspectieven aan kon kijken en zo het grotere geheel kon gaan zien om uiteindelijk beetje bij beetje de ‘persoon’ tegen te kunnen komen wie ik in wérkelijkheid ben. Door hier gehoor aan te geven kwamen situaties , gelijkgestemden, teachers, opleidingen en cursussen op mijn pad om mij hier in te laten groeien.
Dit proces is nog steeds in volle gang.
De laatste jaren is daar een versnelling in gekomen doordat er steeds meer zielsgaves en talenten naar de oppervlakte zijn gekomen omdat daar nu ruimte voor is. Ik heb niet voor niets een naam gekregen met de betekenis als ‘zon’.
“Ik mag uit mijn schaduw komen, mijn ‘innerlijke zon’ ten volle benutten en laten stralen om zo anderen te inspireren hetzelfde te gaan doen”
“Ik mag uit mijn schaduw komen,
mijn ‘innerlijke zon’ ten volle benutten en laten stralen om zo anderen te inspireren hetzelfde te gaan doen”
Lieve vrouw, mijn boodschap aan jou;
“Wees geen slachtoffer van je verleden, hoe heftig en erg dat ook mag zijn geweest.
Doorleef het, accepteer het en laat het los.
Maak jùist van jouw pijn jouw power!”
Veel liefs, Solikah Simonis
Volg deze prachtige & krachtige powervrouw op
instagram: @innersol.nl
Ik dank je uit het diepst van mijn hart lieve Solikah voor het delen van jouw moedig, maar ook zeer kwetsbaar en ontroerende verhaal. Jij geeft vrouwen met jouw verhaal de zichtbaarheid mee, dat zij ook in hun innerlijke zon mogen gaan staan, uit de schaduwen van het leven! Laat jouw prachtige licht vanaf nu altijd schijnen en de wereld verlichten🔆
Lieve groet,
Angelic