Alleen, eenzaam, verdrietig, los van alles staand, zo voelde ik mij. Daar stond ik, mezelf opgesloten in de wc van het voortgezet onderwijs. Stilte. De muren leken op mij af te komen, beklemmend en kil. Ik voelde hoe mijn ademhaling onregelmatig werd, terwijl de gedempte geluiden van voetstappen buiten de deur me herinnerden aan de wereld waarvan ik me zo losgekoppeld voelde. Het was alsof ik een schaduw was, aanwezig maar onzichtbaar.
Ik hoorde niet bij de ‘gothics’, want daar was mijn muziekkeuze te verschillend voor. Mijn muziekkeuze was een samensmelting van jazz en R&B, een reflectie van de diepe emoties die in mij woelden. Dance muziek gaf me momenten van ontsnapping, en af en toe Indonesische melodieën die door ons huis klonken, brachten me even dichter bij mijn Roots. Maar ondanks deze diversiteit in mijn muzikale wereld, voelde ik me nergens thuis, nergens passend.
Niet bij de populaire groep meiden, die met hun zelfverzekerde glimlach en perfecte haren me deden afvragen of ik ooit zo vrij zou kunnen zijn. Niet bij de nerds, die me met hun scherpe, analytische geest weliswaar fascineerden, maar waar ik geen aansluiting vond. Niet bij de stoere voetballende meiden, die elke dag met een vastberadenheid het veld op renden die ik in mezelf nog niet gevonden had. Ik was gewoon ik, maar ik wilde en durfde vooral mijn ‘ik’ niet uit te stralen. Verborgen in de wc’s hield ik mij in de pauzes stil. Niemand die mij miste, en nog beter, niemand die mij kon zien.
De wereld om me heen leek me niet te begrijpen
Mijn gevoeligheid maakte me extra kwetsbaar. Als kind was ik als een spons die alle emoties, energieën en indrukken van anderen om me heen opslorpte. Soms voelde het alsof ik overspoeld werd door gevoelens die niet eens de mijne waren, maar die ik toch diep bij me droeg. Ik was introvert, empathisch en hooggevoelig, altijd bezig om anderen te begrijpen, soms zelfs ten koste van mezelf. Deze Sensitiviteit was een kracht, maar ook een last, want ik wist vaak niet wat ik met al die energieën aan moest. Ze dreven me verder naar binnen, naar de veilige cocon die ik om mezelf heen had gebouwd.
De periode op zowel de basisschool als middelbare school was dan ook soms ondraaglijk voor mij. Ik werd meer buitengesloten dan gepest, maar die eenzaamheid sneed diep in mijn ziel. Waar ik op de basisschool vaak werd gepest vanwege mijn (te) grote bril en rare haren, was het voortgezet onderwijs een plek waar ik vooral niet gezien en al helemaal niet gehoord werd. De onzichtbaarheid was als een mantel die ik droeg, zwaar en verstikkend. De wereld om me heen leek me niet te begrijpen, en ik had de woorden niet om mijn binnenwereld uit te drukken.
Vaak bracht ik mijn dagen alleen door, uit het raam kijkend en dromend van een mooiere tijd. Een tijd waarin ik mezelf kon zijn, een wereld waar mensen me zouden begrijpen en accepteren zoals ik was.
Het was mijn ontsnapping, mijn toevluchtsoord.
De tijd na school daar keek ik altijd zeer naar uit. Het was mijn ontsnapping, mijn toevluchtsoord. In mijn kamer, omringd door tekeningen en papieren met onafgemaakte verhalen, vond ik troost. Buiten lopend, met mijn lieve zusje naast me, voelde ik de frisse lucht als een verademing voor mijn onzekere geest. Met een koptelefoon op en een cassetterecorder waar ik de ene kant na de andere kant grijs had gedraaid, verdronk ik in de muziek. Koala werd ik genoemd, omdat ik altijd met een koptelefoon op liep. In die tijd was er een tekenfilm waarin een koala ook overal met zijn koptelefoon liep, en die bijnaam voelde ook als een kleine, liefdevolle verbinding met mijn geboorteland, ik vond het niet erg.
Het was een keuze gedreven door liefde
Australië, Brisbane, daar werd ik geboren. De naam alleen al bracht beelden terug van warme zonnestralen, uitgestrekte landschappen en de geur van eucalyptus in de lucht. Maar zelfs nog in de baarmoeder van mijn moeder was het voor mij al lastig om op deze aarde geworpen te worden. Mijn moeder had last van een extreem hoge bloeddruk, een gevaarlijke situatie die het leven van zowel haar als dat van mij bedreigde. De keuze moest worden gemaakt: mij redden of haarzelf. Een keuze die geen enkele moeder ooit zou moeten maken.
Natuurlijk, zo sterk als mijn moeder was, koos ze voor beiden. Dit besluit, haar moed en vastberadenheid, hebben mijn leven getekend. Het was een keuze gedreven door liefde, maar vooral door een diepgeworteld vertrouwen. Een vertrouwen dat, ondanks alle risico's, alles goed zou komen. Ze gaf nooit op. Ze zocht naar oplossingen, voor alles. Zelfs voor dit.
In Australië, te midden van deze crisis, hoorde ze van een oud (medicijn)vrouwtje dat diep in het bos leefde. Dit vrouwtje had de antwoorden, de oplossing, werd er gezegd. Dus maakte mijn moeder de tocht naar het medicijnvrouwtje, een tocht vol hoop en wanhoop. De oude vrouw vertelde haar dat mijn vader elke dag op zoek moest gaan naar paardenbloemen. Het sap dat uit deze bloemen vrijkwam, moest aan mijn moeder worden gegeven, zodat ze elke dag een borrelglaasje ervan kon drinken.
Dit deden ze. Elke dag plukte mijn vader paardenbloemen, elke dag dronk mijn moeder het sap, met een geloof dat alles goed zou komen. En zo geschiedde het. Mijn geboorte was in aantocht en mijn moeder en ik konden elkaar eindelijk in levende lijve ontmoeten!
Dit verhaal, het doorzettingsvermogen, de kracht, de liefde, maar vooral het vertrouwen dat alles goed zou komen, is een drijfveer geworden in mijn leven. Nu, als volwassen vrouw, ben ik in staat mijn gevoeligheid en empathie te omarmen en te gebruiken als mijn grootste kracht. Waar ik vroeger niet wist hoe om te gaan met de overvloed aan energieën, heb ik nu geleerd om deze energieën te kanaliseren en in te zetten om zowel mezelf als anderen te helen en te ondersteunen. Dit diepe vertrouwen, zonder enige twijfel, heeft me gevormd tot wie ik ben.
Verantwoordelijkheid nemen en vertrouwen hebben in je eigen situatie, dit is een drijfveer geworden in mijn leven. Te allen tijde.
Voel me zo donker als de nacht..
Als ik jou je donkere nachten zou kunnen laten zien.
Zou je blijven.
Of zou je wegrennen?
Ik weet wel dat ik zou ‘kunnen’ wegrennen.
Maar ik bleef.
Ik bleef om de donkerste nachten te beleven die mijn diepste angsten
mij in de ogen deed aankijken.
Mijn donkerste nachten.
Mijn grootste angsten.
Diepste depressies en angstaanjagende gedachtes.
Wachtend op de opkomende zon.
Het ochtendgloren.
Alles wat ik creëerde of inspireerde was maar 'gek' en ik moest maar ‘normaal’ doen.
Toen ik ouder werd heb ik veel last gehad van mijn onzekerheid.
Het kwam ook doordat ik in mijn kindjaren weinig tot geen stem had. Ik was de vreemde eend in de bijt. Mijn ideeën en inspiraties werden door velen als vreemd beschouwd, en ik voelde me vaak gedwongen om me aan te passen aan de norm.
Alles wat ik creëerde of inspireerde was maar 'gek' en ik moest maar ‘normaal’ doen.
Ik verwijt mijn ouders overigens nooit iets, want ik weet dat zij op dat moment vanuit hun kennis en kunde mij de liefde altijd hebben gegeven hoe zij het konden geven op dat moment, het is alleen fijn om te weten waarom bepaalde 'patronen' terugkwamen in mijn leven, waardoor ik mij soms zo voelde..
Ik heb in mijn leven voor vele grote en heftige uitdagingen gestaan en twee keer een levensbedreigende situatie meegemaakt, van endometriose (wellicht geen kinderen kon krijgen) tot een heftige galblaasontsteking en het HELLP syndroom aan het einde van mijn 1e zwangerschap.
Maar ook ineens m’n baan verliezen en daarmee ook alle luxe etc.
Een tijd van een soort Expeditie Robinson, maar dan zonder 'Island Vibes.'
Ik belande uiteindelijk in een depressie..
Maar hier kwam ik uit door het boek ‘Je kunt je leven helen’, van Louise Hay.
Ze was mijn redder in nood, omdat ik voor het eerst in m’n leven zag dat vele dingen die mij overkwamen, ik het zelf was die het mijzelf ook aandeed!
Na dit boek verzonk ik helemaal in alle zelfhulpboeken en verslond ik ze, bol.com had er een fanatieke wekelijkse klant bij, ik vroeg ook vaak geld op mijn verjaardag etc. zodat ik dit kon besteden aan deze boeken aangezien geld in deze tijd van schaarste niet altijd vanzelfsprekend was.
Ik begon erachter te komen dat ik mijn mindset kon veranderen om positieve veranderingen teweeg te brengen in mijn leven en positief kon leren denken.
Mijn mindset veranderde dus ook compleet en mijn kijk op mijn leven en de wereld ook.
Ik begon veranderingen te zien en de wereld veranderde met mij mee!
Ik werd zwanger van ons tweede kindje en dit ging zo in flow en zo vanuit
‘A woman strength!’
Dat ons dochtertje ook altijd dacht dat ze superpowers had en alle superhelden wilde zijn die er maar waren!
Zoveel kracht!
Maar toen…
Het einde en het begin
4 mei 2021 was een sombere dag in mijn leven.
De dag dat mijn moeder weer teruggegeven werd aan moeder aarde. De dag dat mijn leven op het randje hing. Nu ik eraan terug denk voel ik een donkere schaduw over me heen hangen. Angst dat is wat ik voelde, net of het leven al uit me is gekropen en ik het bij het staartje vasthoud..
Emotieloos lig ik in bed te kijken naar de begrafenis van mijn moeder op tv, dit omdat ik er niet fysiek bij aanwezig mocht en kon zijn. Dit omdat die vreselijke ziekte die mijn moeders leven ook had overgenomen mij ook in zijn macht had.
Covid.
Lucht is het enige waar ik naar snakte.
Mijn moeders begrafenis op tv te zien, mijn lieve zussen waar ik niet bij kon, die ik niet kon troosten, niet kon zien, niet kon aanraken, mijn kinderen en lieve man die beneden apart de begrafenis zaten te kijken.
Het leven flitste aan me voorbij,
of de dood.
Kijkend naar de handelingen die op tv gebeurden voelde ik me steeds slechter worden.
Slecht, zwaar, leeg, vermoeid, moe, zo moe..
Totdat de dienst afgelopen was, ik me echt te ellendig voelde en mijn man de HAP belde, meteen kwam alles in actie, voordat ik het wist werd ik met de ambulance meteen de IC ingereden. Alle toeters en bellen waren aanwezig, niks werd vergeten. De longen van mijn moeder zaten voor 70% onder covid en de mijne 80%, je snapt dat ik en al mijn dierbaren heel bang waren of ik er nog wel levend uitkwam.
Mijn moeder had de aarde verlaten en ik ging erachteraan, dacht ik. Al snel werd ik in coma gebracht en beleefde ik de meest grootste doodsangsten die ik me nu nog kan herinneren. De meest vreselijkste dromen, hallucinaties en de meest engste situaties waar ik in beland was. Het was letterlijk een reis van de hel en terug naar het licht. Alles kan ik me nu nog steeds zo helder voor de geest halen. Eén ding was ik zeker. Ik was bang. Heel erg bang.
Na het ontwaken uit de coma had ik maar één doelstelling en dat was er zo snel mogelijk weer bovenop komen! Natuurlijk ben ik alle artsen en medisch personeel tot op de dag van vandaag zeer dankbaar voor alles wat ze voor mij hadden gedaan! Maar ik heb ook vele artsen en ziekenhuispersoneel heel versteld doen staan door mijn eigen power, mijn positieve mindset maar daardoor ook mijn zelfherstellend vermogen! Doordat ik wist in te tunen op healingfrequenties wist ik hoe ik mijn longen kon helpen helen! Ik kwam er daardoor ook zeer snel weer bovenop en moest daarna naar een revalidatiecentrum maar dit was niet wat ik wilde! Ik wilde naar huis! Met veel moeite en het doordrukken van mijn wensen dat ik thuis in het bijzijn van mijn familie nog beter zou kunnen herstellen en zo ook de liefde te voelen die mij hielp helen, mocht ik, nadat een team een heel plan had gemaakt, eindelijk naar huis!
Op die dag besefte ik, dat als je echt iets wilt in het leven en je je hele ziel erachter zet, je het ook kunt bereiken....Mijn Mindset die ik had gereset was nu meer dan nodig geweest.
🤍
Daarom heb ik IWINGS opgezet omdat ik graag vrouwen wil helpen en inspireren dat wanneer je je mind right hebt en weet hoe je je geestelijke gesteldheid in balans kan brengen en begrijpt dat fysieke uiterlijke symptomen vaak weerspiegelingen zijn van je innerlijke disbalans, je alles kan bereiken in het leven!
Want elk leven is uniek en kostbaar, en door te luisteren naar de boodschappen van je lichaam en mind, kunnen we de ware kracht vinden om te genezen en te groeien.
Want alles gebeurt in de kern, dat is de oorzaak.
Dit is zo belangrijk in het leven! Soms zijn we te druk met de alledaagse dingen maar als we verder kijken dan dat, dan ga je de magie zien van het leven, de sparkles, het tovergoud!
Je hebt maar één leven, meer heb je niet, toch?
Mijn verhaal is er één van veerkracht, hoop en de kracht om te transformeren, en het herinnert ons vrouwen eraan dat we allemaal superhelden kunnen zijn in ons eigen leven!
En dat jonge onzekere meisje, is nu een volwassen sterke krachtige vrouw met zelfvertrouwen én een stem plus het geloof dat ze alles kan in het leven!
Dit licht wil ze graag delen met andere vrouwen zodat vrouwen nooit meer onderschatten hoe krachtig je als vrouw kunt zijn, wanneer je deze innerlijke kracht nu nog niet ziet, weet dat deze innerlijke kracht altijd in jou zit, je hoeft het alleen nog maar te ontdekken!
Ik vertrouw erop dat je zeker geïnspireerd zal worden door alle krachtige vrouwen die hun verhaal hier wilden delen, lees mee en misschien wil jij ook jouw verhaal delen.
Laten we opstaan en elkaar ondersteunen.
Women support Women 🤍
Lieve groet,
Angelic van Mierle Teerlink
founder of Strong Women Brave Souls
@angelicvanmierleteerlink
Word ook lid van de FB groep STRONG WOMEN, BRAVE SOULS
IT DOESN'T GET EASIER.
YOU GET BETTER.
Comments