Alleen, eenzaam, verdrietig, los van alles staand, zo voelde ik mij.
Daar stond ik, mezelf opgesloten in de wc van het voortgezet onderwijs. Stilte.
Ik hoorde niet bij de ‘gothics’, want daar was mijn muziek keuze te verschillend voor (jazz en R&B, dance en af en toe Indonesische muziek waar mijn ouders altijd zo graag naar luisterden) niet bij de populaire groep meiden, niet bij de nerds, niet bij de stoere voetballende meiden, eigenlijk nergens bij.
Ik was gewoon ik, maar ik wilde en durfde vooral mijn ik niet (zeg maar nooit) uit te stralen.
Verborgen in de wc’s hield ik mij in de pauzes koest. Niemand die mij miste en nog beter niemand die mij kon zien..
De periode op zowel basisschool als middelbare waren soms ondraaglijk voor mij.
Ik werd meer buitengesloten dan gepest, waar ik op de basisschool vaak werd gepest door mijn (te) grote bril en rare haren, werd ik op het voortgezet onderwijs vooral niet gezien en gehoord al helemaal niet.
Vaak alleen bracht ik mijn dagen door, uit het raam kijken en dagdromend naar een mooiere tijd. Een tijd waarin ik wel mezelf kon zijn en er wel mensen waren die mij begrepen…
De tijd na school daar keek ik altijd heel erg naar uit, tekenend op mijn kamer, verhalen schrijven in mijn dagboek, buiten lopen met een koptelefoon op en een cassetterecorder waar ik de ene na de andere kant grijs had gedraaid. Ik werd koala genoemd, omdat ik altijd met een koptelefoon op liep, toen was er een tekenfilmserie over een Koala die altijd met zijn koptelefoon op liep..
Koala was mijn naam, vond ik niet erg, want ik kwam tenslotte uit Australië,
Brisbane daar werd ik geboren..
Nog in de baarmoeder van mijn moeder was het voor mij al lastig om op deze aarde geworpen te worden. Mijn moeder had last van hele hoge bloeddruk en moest uiteindelijk kiezen; voor mij, of haarzelf redden. Natuurlijk zo sterk als mijn moeder was koos ze voor beiden, waar ik haar altijd dankbaar voor zal zijn.
Zij gaf nooit op.
Zij zocht naar oplossingen.
Voor alles.
Dus ook voor dit.
Ze had in Australië te horen gekregen dat er een heel oud (medicijn)Aboriginal vrouwtje in het bos leefde, ze aan haar de oplossing kon vragen want die had zij.
Zo gezegd zo gedaan, en jazeker had die oude vrouw de oplossing.
Zij vertelde dat mijn vader elke dag op zoek moest gaan naar paardenbloemen en het sap wat daaruit vrijkwam aan mijn moeder moest geven, elke dag een borrelglaasje.
Dit deed ze, elke dag.
Mijn geboorte was in aantocht en mijn moeder en ik konden elkaars liefde voor elkaar eindelijk in levende lijf ontmoeten!
Dit verhaal, het doorzettingsvermogen, de kracht, de liefde, maar vooral het vertrouwen.
Het vertrouwen dat alles goed komt.
Geen twijfel mogelijk.
Alleen maar het diepste vertrouwen dat er is.
Verantwoordelijkheid nemen en vertrouwen hebben in je eigen situatie, dit is een drijfveer geworden in mijn leven. Te allen tijde.
Voel me zo donker als de nacht..
Als ik jou je donkere nachten zou kunnen laten zien.
Zou je blijven.
Of zou je wegrennen?
Ik weet wel dat ik zou ‘kunnen’ wegrennen.
Maar ik bleef.
Ik bleef om de donkerste nachten te beleven die mijn diepste angsten
mij in de ogen deed aankijken.
Mijn donkerste nachten.
Mijn grootste angsten.
Diepste depressies en angstaanjagende gedachtes.
Wachtend op de opkomende zon.
Het ochtendgloren.
Toen ik ouder werd heb ik veel last gehad van mijn onzekerheid.
Het kwam ook doordat ik in mijn kindjaren vanuit mijn opvoeding weinig tot geen stem had. Ik was de vreemde eend in de bijt. Inspiraties werden als vreemd beschouwd, en ik voelde me gedwongen om me aan te passen aan de norm.
Alles wat ik creëerde of inspireerde was maar 'gek' en ik moest maar ‘normaal’ doen.
Ik verwijt mijn ouders overigens nooit iets, want ik weet dat zij op dat moment vanuit hun kennis en kunde mij de liefde altijd hebben gegeven hoe zij het konden geven op dat moment, het is alleen fijn om te weten waarom bepaalde 'patronen' terugkwamen in mijn leven, waardoor ik mij soms zo voelde..
Ik heb in mijn leven voor vele grote en heftige uitdagingen gestaan en twee keer een levensbedreigende situatie meegemaakt, van endometriose (wellicht geen kinderen kon krijgen) tot een heftige galblaasontsteking en het HELLP syndroom aan het einde van mijn 1e zwangerschap.
Maar ook ineens m’n baan verliezen en daarmee ook alle luxe etc.
Er waren zelfs momenten dat ik met bij elkaar gesprokkeld geld naar de supermarkt ging om alleen een brood en een pak rijst te halen, dit omdat er verder niks meer was in huis.
Het was een soort van Expeditie Robinson, maar dan zonder 'Island Vibes.'
Ik belande uiteindelijk in een depressie..
Maar hier kwam ik uit door het boek ‘Je kunt je leven helen’, van Louise Hay.
Ze was mijn redder in nood, omdat ik voor het eerst in m’n leven zag dat vele dingen die mij overkwamen, ik het zelf was die het mijzelf ook aandeed!
Na dit boek verzonk ik helemaal in alle zelfhulpboeken en verslond ik ze, bol.com had er een fanatieke wekelijkse klant bij, ik vroeg ook vaak geld op mijn verjaardag etc. zodat ik dit kon besteden aan deze boeken aangezien geld in deze tijd van schaarste niet altijd vanzelfsprekend was.
Ik begon erachter te komen dat ik mijn mindset kon veranderen om positieve veranderingen teweeg te brengen in mijn leven en positief kon leren denken.
Mijn mindset veranderde dus ook compleet en mijn kijk op mijn leven en de wereld ook.
Ik begon veranderingen te zien en de wereld veranderde met mij mee!
Ik werd zwanger van ons tweede kindje en dit ging zo in flow en zo vanuit
‘A woman strength!’
Dat ons dochtertje ook altijd dacht dat ze superpowers had en alle superhelden wilde zijn die er maar waren!
Zoveel kracht!
Maar toen…
Het einde en het begin
4 mei 2021 was een sombere dag in mijn leven.
De dag dat mijn moeder weer teruggegeven werd aan moeder aarde. De dag dat mijn leven op het randje hing. Nu ik eraan terug denk voel ik een donkere schaduw over me heen hangen. Angst dat is wat ik voelde, net of het leven al uit me is gekropen en ik het bij het staartje vasthoud..
Emotieloos lig ik in bed te kijken naar de begrafenis van mijn moeder op tv, dit omdat ik er niet fysiek bij aanwezig mocht en kon zijn. Dit omdat die vreselijke ziekte die mijn moeders leven ook had overgenomen mij ook in zijn macht had.
Covid.
Lucht is het enige waar ik naar snakte.
Mijn moeders begrafenis op tv te zien, mijn lieve zussen waar ik niet bij kon, die ik niet kon troosten, niet kon zien, niet kon aanraken, mijn kinderen en lieve man die beneden apart de begrafenis zaten te kijken.
Het leven flitste aan me voorbij,
of de dood.
Kijkend naar de handelingen die op tv gebeurden voelde ik me steeds slechter worden.
Slecht, zwaar, leeg, vermoeid, moe, zo moe..
Totdat de dienst afgelopen was, ik me echt te ellendig voelde en mijn man de HAP belde, meteen kwam alles in actie, voordat ik het wist werd ik met de ambulance meteen de IC ingereden. Alle toeters en bellen waren aanwezig, niks werd vergeten. De longen van mijn moeder zaten voor 70% onder covid en de mijne 80%, je snapt dat ik en al mijn dierbaren heel bang waren of ik er nog wel levend uitkwam.
Mijn moeder had de aarde verlaten en ik ging erachteraan, dacht ik. Al snel werd ik in coma gebracht en beleefde ik de meest grootste doodsangsten die ik me nu nog kan herinneren. De meest vreselijkste dromen, hallucinaties en de meest engste situaties waar ik in beland was. Het was letterlijk een reis van de hel en terug naar het licht. Alles kan ik me nu nog steeds zo helder voor de geest halen. Eén ding was ik zeker. Ik was bang. Heel erg bang.
Totdat mijn zus een Yoga Nidra sessie (van House of Deeprelax) opzette, de stem die mij altijd zo verwarmde, die mij geruststelde, van haar werd ik zo kalm en ontspannen. Ze haalde de angst even weg, net een knuffel van mijn moeder die tegen mij zei ‘alles komt goed schatje’
Maar die vreselijke dromen bleven tussendoor aanhouden..
Ik keek van bovenaf en zie de wereld branden, alles staat in brand en ik sta in een ruïne bovenop een berg. Voor mij staat een schim, een diep donkere schim, wanneer ik dichterbij kom, stapt de schim opzij zodat ik een nog beter zicht heb op de brandende wereld onder mij..
Vastgebonden zat ik daar in een kast terwijl iedereen me riep, kom eruit, maak je los, je kan het! Je kunt vrij zijn! Ik probeerde me met al mijn vastberadenheid los te wurmen, want zo strak zat ik vastgebonden, te strak, ik wist me met geen mogelijkheid te bevrijden. Ik keek naar beneden en het leek wel of ik in een mega grote doos zat met de deksel erop en met doos en al in een kast was opgesloten. Benauwd had ik het, ik kon geen adem krijgen, ik stikte!..
Liggend onder een zware fluwelen paarse reliëf deken lag ik ineengedoken en vastgebonden. Van top tot teen vastgebonden. Dikke touwen rondom mij heen. Ik kon nog net op een rode knop drukken, mensen kwamen eraan, om mij te redden natuurlijk! Volhardend schreeuwend om hulp, schoppend, hoeverre je kan schoppen terwijl je voeten ook onwrikbaar vast zitten, maar onverstoorbaar lopen de mensen voorbij en de deken word zwaarder, hij drukt tegen me aan, ik word benauwder en hap naar adem, ik krijg met geen mogelijkheid lucht, alles drukt op me, ik word slomer en moe zo moe, ik heb het gevoel dat ik vreselijk stik..
Ik zie in mijn dromen het gezicht van m’n moeder voor me en ze zegt, wees sterk mijn lieve meis, je bent sterk, vergeet dat nooit. Je gezin heeft je nodig, ga maar..
Maar dan word alles zwart, alles is weg, het lijkt wel of ik naar mezelf aan het kijken ben. Iemand komt langs en gooit een gigantische gele vat weg, ik weet het nu, ik ben er niet langer meer.
Ik heb de aarde verlaten..
Stilte, ik voel stilte, allesomvattende stilte om me heen.
Waar ben ik?
Ik drijf langzaam op het water, een stille beek, geruisloos, het water kabbelt onder mij langzaam door. Links en rechts van de oever groeit hoog riet, dikke rieten stengels met wuivende pluimen waaien in de warme zachte wind mee. Ik lig ongekleed in een enorme lotusbloem, de bladeren spreiden zich steeds verder uit, net of ze ruimte maken voor mij.
Ik kan steeds meer om me heen kijken, eerst beschamend of iemand me kan zien maar daarna bevrijdend, ontketend en verlost van alles wat me tegenhield.
De prachtige witte bladeren van de lotusbloem spreiden zich nu helemaal en ik voel me totaal vrij.
Ik word wakker…
Na het ontwaken uit de coma had ik maar één doelstelling en dat was er zo snel mogelijk weer bovenop komen! Natuurlijk ben ik alle artsen en medisch personeel tot op de dag van vandaag zeer dankbaar voor alles wat ze voor mij hadden gedaan! Maar ik heb ook vele artsen en ziekenhuispersoneel heel versteld doen staan door mijn eigen power, mijn positieve mindset maar daardoor ook mijn zelfherstellend vermogen! Doordat ik wist in te tunen op healingfrequenties wist ik hoe ik mijn longen kon helpen helen! Ik kwam er daardoor ook zeer snel weer bovenop en moest daarna naar een revalidatiecentrum maar dit was niet wat ik wilde! Ik wilde naar huis! Met veel moeite en het doordrukken van mijn wensen dat ik thuis in het bijzijn van mijn familie nog beter zou kunnen herstellen en zo ook de liefde te voelen die mij hielp helen, mocht ik, nadat een team een heel plan had gemaakt, eindelijk naar huis!
Op die dag besefte ik, dat als je echt iets wilt in het leven en je je hele ziel erachter zet, je het ook kunt bereiken....Mijn Mindset die ik had gereset was nu meer dan nodig geweest.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Daarom heb ik IWINGS opgezet omdat ik graag vrouwen wil helpen en inspireren dat wanneer je je mind right hebt en weet hoe je je geestelijke gesteldheid in balans kan brengen en begrijpt dat fysieke uiterlijke symptomen vaak weerspiegelingen zijn van je innerlijke disbalans, je alles kan bereiken in het leven!
Want elk leven is uniek en kostbaar, en door te luisteren naar de boodschappen van je lichaam en mind, kunnen we de ware kracht vinden om te genezen en te groeien.
Want alles gebeurt in de kern, dat is de oorzaak.
Dit is zo belangrijk in het leven! Soms zijn we te druk met de alledaagse dingen maar als we verder kijken dan dat, dan ga je de magie zien van het leven, de sparkles, het tovergoud!
Je hebt maar één leven, meer heb je niet, toch?
Mijn verhaal is er één van veerkracht, hoop en de kracht om te transformeren, en het herinnert ons vrouwen eraan dat we allemaal superhelden kunnen zijn in ons eigen leven!
En dat jonge onzekere meisje, is nu een volwassen sterke krachtige vrouw met zelfvertrouwen én een stem plus het geloof dat ze alles kan in het leven!
Dit licht wil ze graag delen met andere vrouwen zodat vrouwen nooit meer onderschatten hoe krachtig je als vrouw kunt zijn, wanneer je deze innerlijke kracht nu nog niet ziet, weet dat deze innerlijke kracht altijd in jou zit, je hoeft het alleen nog maar te ontdekken!
Wil je Mijn Verhaal helemaal lezen? Klik dan hier en ga naar mijn E-Book 'Voel me zo donker als de nacht.'
Lieve groet,
Angelic van Mierle Teerlink
founder of IWINGS
@angelicvanmierleteerlink
Word lid van de FB groep STRONG WOMEN, BRAVE SOULS
Onderzoek altijd wat iets bij je doet en daar ligt het antwoord vaak al!
Ondervraag jezelf;
Wat doet het bij/met me?
Wat voor gevoel komt er bij mij naar boven?
Waarom word ik boos?
Waarom word ik verdrietig?
Waarom vind ik hier wat van?
Waarom..Waarom..Waarom..
De ‘waarom vraag’ zal minstens drie keer gesteld moeten worden aan jezelf, voordat je de ‘echte’ oorzaak zult vinden ‘waarom’ je je irriteert aan de situatie of persoon.
Laat het omhoog komen. En als je jezelf deze vragen hebt gesteld.
Worden de vragen helder voor je en weet je precies ‘waarom’ iets is zoals het is.
ER VALT ALTIJD IETS TE LEREN UIT WELKE EN ELKE SITUATIE DAN OOK!
Hoe erg iets ook is. Want. De wereld is niet eerlijk. Het leven is niet altijd makkelijk.
Soms moeten bepaalde dingen op een heel heftige manier gebeuren.
Om je iets te laten zien.
Wakker te schudden.
Te doorvoelen.
Het is de kunst om jouw kracht hierin te tonen en het spel sterker en krachtiger te kunnen spelen, zodat er maar één uitweg is en dat jij als winnaar hieruit komt!
Er is maar één weg.
Doorvraag jezelf.
En.
Nooit te vergeten. Leer ook van anderen.
Want iedereen om je heen kan je spiegel zijn.
Wat jij mooi vindt aan een ander is ook mooi aan jezelf.
Wat jij lelijk vindt aan een ander, vind je misschien ook onbewust lelijk aan jezelf,
of mis je deze eigenschap juist.
Spiegel jezelf.
Dat is het antwoord.
IT DOESN'T GET EASIER.
YOU GET BETTER.
Komentarze